Witajcie
przyjaciele. Witajcie wszyscy wędrowcy i powsinogi. Dzień mamy coraz
dłuższy, słońca coraz więcej. Po tym jak zima niespodziewanie dała nam
się we znaki, wszem i wobec ogłaszając " Jeszcze jestem i będę was co
jakiś czas odwiedzała bo
nikt mnie jeszcze z rejestru pór roku nie wykreślił i do archiwum nie
odstawił" zatęskniliśmy za ciepłym wiatrem i gorącym słońcem. I oto
nadchodzą te dni. Niedługo wiosna, majówka a potem gorące lato. Warto
więc zaplanować nasze wakacje. Odkurzyć i przewietrzyć przyczepy
kempingowe i kampery, przejrzeć i może naprawić namioty, sprawdzić
sprzęt biwakowy. Przygotować samochody, motocykle, rowery i dobre buty -
wszystko zależy od tego czym będziemy się poruszać. Czasy są mało
ciekawe z wiadomych względów. Turystyka indywidualna zdaje się być
najbezpieczniejsza a jednocześnie najciekawsza. Pomyślałem więc że warto Wam zaproponować kilka interesujących
szlaków turystycznych. Można tam pojechać i spędzić weekend albo
urządzić sobie turystyczny rajd. Przemieszczając się od jednej
miejscowości do drugiej zobaczycie miejsca do których pewnie nigdy
byście nie zawędrowali/ły. Będą one szczególnie atrakcyjne dla
zmotoryzowanych i tych którzy/które nie boją się nocować na łonie natury
(namiot) ewentualnie korzystać z Agroturystyki. Wiadomo że najbardziej
usatysfakcjonowani będą właściciele kamperów i przyczep kempingowych.
Pamiętajmy też że jeżdżąc po Polsce, korzystając z agroturystyki, pól
namiotowych, biwaków, małej gastronomii pomagamy przetrwać zarazę
polskim przedsiębiorcom i polskim rolnikom. Bądźmy ze sobą solidarni i
choćby w ten sposób pomagajmy sobie. Musimy to robić sami bo tzw. rząd
nam nie pomoże. Pamiętajmy też o tym że nie jesteśmy sami. Zostawmy
miejsce miejsce w którym obozowaliśmy w takim stanie w jaki sami
chcielibyśmy je zastać.
Będę Wam co tydzień prezentował 2-3 miejsca gdzie warto pojechać. Spróbuję Was zainteresować. Wrzucę kilka zdjęć byście poczuli chęć pojechania tam, byście poczuli przedsmak przygody która być może tam na Was czeka. Kolejność postów nie będzie miała żadnego znaczenia. Gdzie, kiedy i w jakiej kolejności się udacie? To pozostawiam Waszej inicjatywie.
Przed nami KARLINO
Ok. 6 km na północny zachód od Białogardu, w widłach dwóch rzek Parsęty i Radwi na skrzyżowaniu dróg nr 112 i 163 leży Karlino.
Stara osada położona przy szlaku solnym z Kołobrzegu do Wielkopolski. Tędy sunęły karawany wiozące sól warzoną w Kołobrzegu i okolicznych osadach do wielkopolskich grodów Poznania, Gniezna i Kalisza a stamtąd na Śląsk, do Czech i na Morawy oraz do Turyngii i Saksonii. Pierwsza wzmianka z 1159 o istniejącej w Karlinie komorze celnej pobierającej opłaty od drewna transportowanego wodą do kołobrzeskich warzelni. Kolejna wzmianka z 1240 roku podaje, że Karlino należało do tzw. Księstwa Kamieńskiego. W notce z 1299 roku występuje zapis „Civis In Corlin”. Biskupi kamieńscy weszli w posiadanie Karlina w 1280 roku w spadku po księciu Warcisławie III
z dynastii Gryfitów. W 1308 roku biskup kamieński wspomniał o swoim zamku w Karlinie, będącym niewielkim, drewnianym grodem w widłach dwóch rzek płynących przez miasto. W 1372 roku postanowiono przenieść siedzibę biskupstwa do Karlina, w tym celu rozpoczynając budowę zamku obronnego. Na ten cel biskup Filip von Rehberg pożyczył od rady miejskiej Słupska kwotę 350 grzywien. On też w 1385 roku nadał osadzie Karlino prawa miejskie na prawie lubeckim oraz ustanowił herb i pieczęć miejską.
W roku, w efekcie zajęcia Karlina przez wojska pomorskie, 1409 doszło do wielkich zniszczeń. Reformacja i przyjęcie luteranizmu w 1534 roku zmieniło sytuację miasta. Biskupi zamienili zamek w renesansową rezydencję a miasto przeżywało rozkwit gospodarczy i kulturalny.
Wojna trzydziestoletnia (1618–1638) przerwała rozwój, powodując stagnację Karlina na prawie 100 lat. Od 1653 r. pod panowaniem brandenbursko-pruskim, dzieliło losy polityczne Pomorza Zachodniego (zgermanizowana nazwa Korlin a Persante). W 1699 r. Fryderyk I Hohenzollern
osiedlił w Karlinie emigrantów francuskich, którzy założyli gorzelnię słynną z przedniej jakości trunków .
Miasto dotknęły pożary: pierwszy w 1685 roku strawił całe miasto (ocalał jedynie zamek i kościół), w 1765 roku pożar strawił również przedmieścia Karlina. W międzyczasie wojska gen. Rumiancewa
splądrowały i podpaliły zamek, który nie został odbudowany. Po tym burzliwym okresie nastąpił rozwój Karlina. Na miejscu wypalonego zamku powstał browar, a na parcelach w centrum miasta zaczęły powstawać pierwsze murowane kamienice. W 1724 roku uregulowano Parsętę i przerzucono przez nią pierwszy most betonowy.
Tę dobrą koniunkturę przerwał okres wojen napoleońskich. W lutym 1807 roku Karlino było główną kwaterą wojsk podczas szturmu na Kołobrzeg. Duża liczba francuskich wojsk doprowadziła w mieście do wybuchu epidemii czerwonki , na którą zmarło 30% populacji Karlina. Na przełomie XVIII / XIX w. Karlino było małym ośrodkiem tkactwa.
W latach 1846–1849 wybudowano drogę łączącą miasto z Kołobrzegiem i Szczecinkiem, a niespełna dziesięć lat później, w 1859 roku przez stację Karlino przejechał pierwszy pociąg. Największy rozkwit handlu oraz przemysłu (m.in. tkactwo[4]) Karlino przeżyło w XIX i na początku XX wieku. W 1873 r. zlikwidowano malutki powiat karliński, a miasto przyłączono do ziemskiego powiatu kołobrzesko-karlińskiego (Bezirk Kolberg-Körlin), który istniał do 1946 roku. Koniec XIX wieku to okres uprzemysłowienia – powstała wtedy m.in. Karlińska Fabryka Maszyn (Maschinenfabrik Körlin). Rozwinął się przemysł spożywczy (młyny, olejarnia) i drzewny (tartak, stolarnia).
Na początku XX wieku Karlino dotknięte było w szczególnym stopniu tzw. Ostfluchtem, czyli odpływem ludności do bogatszych rejonów Niemiec, w wyniku którego liczba mieszkańców spadła o ponad 2%. W 1905 roku wybudowano sąd rejonowy, w 1907 roku pożar starego ratusza wymusił budowę nowego.
Życie miasta zasadniczo odmieniła II wojna światowa i jej następstwa. W 1940 roku do Karlina przybyła grupa 150 jeńców francuskich. Wobec zbliżającej się Armii Czerwonej w styczniu 1945 roku wydano rozkaz o ewakuacji ludności cywilnej, który dotarł do miasta dopiero w nocy 3 marca 1945 roku. Mieszkańcy zamierzali ewakuować się przez Dygowo i Kołobrzeg, jednak żołnierze sowieccy wysadzili most na Parsęcie i 4 marca zajęli miasto (w 1985 roku odsłonięto przy ul. Parkowej pomnik ku ich czci).
Miasto zostało przekazane polskiej administracji i wcielone do państwa polskiego. Dotychczasowych mieszkańców Karlina wysiedlono do Niemiec. Pierwsi polscy osadnicy pojawili się w mieście 20 marca 1945.
W związku ze znacznym zniszczeniem Kołobrzegu, Karlino pełniło
funkcję siedziby władz powiatu do roku 1947. W 1958 roku miasto zostało
przyłączone do powiatu białogardzkiego.
Na przełomie lat 1980 i 1981 podczas prac przy odwiertach poszukiwawczych doszło w podkarlińskich Krzywopłotach do wybuchu i zapłonu ropy naftowej. Od tej pory Karlino jest ośrodkiem wydobycia ropy naftowej i gazu ziemnego.
Warto zobaczyć:
śródmieście miasta z fontanną z 3 strażakami
kościół parafialny pod wezwaniem św. Michała Archanioła, z 1510 roku
park miejski, ul. Szczecińska 12, z drugiej połowy XIX wiek wieku
zespół folwarczny, z XIV wieku, XIX wiek wieku, obejmujący:
przyziemie zamku Biskupów Kamieńskich, z XIV wiek wieku, przebudowane w latach 30. XIX wieku, obecnie spichlerz
dworek, obecnie budynek administracyjny, z przełomu XIX / XX wieku, obecnie budynek administracyjny
magazyn zbożowy, z końca XIX wieku
zabytkowa obora, z końca XIX wieku
zabytkowa stodoła, z końca XIX wieku
dom, przy ul. Konopnickiej 29, szachulcowy budynek mieszkalny w stylu eklektycznym z połowy XIX wieku
dom, przy ul. Koszalińskiej 94, szachulcowy, budynek mieszkalny w stylu eklektycznym z przełomu XIX wieku i XX wiek wieku; ściany i dach wyłożone czarnym łupkiem. Oryginalna stolarka drzwiowa i okienna – z gzymsem i sztukaterią (arabeskami) i kolumnami
spichlerz, przy ul. Szczecińskiej 17, szachulcowy budynek w stylu neogotyckim z lat 30. XIX wieku, nr rej. 1181 z dnia 20 lipca 1983 r. Szczególne wykończenie szczytowe z neogotyckimi wieżycami
dom tzw. Napoleona, Rynek 17, szachulcowo-murowany budynek z 1792 r
ratusz, zbudowany w latach 1908–1912 w południowo-zachodnim narożniku rynku. Poprzedni ratusz spłonął 27 stycznia 1907 r. podczas obchodów urodzin cesarza niemieckiego Wilhelma II. Nowy ratusz został zbudowany w stylu eklektycznym ze sklepieniem neogotyckim. Charakteryzuje się bogatą sztukaterią, szczytem neorenesansowym z kartuszem miasta; obecnie jest siedzibą Urzędu Miasta i Gminy.
kamienica, przy ul. Koszalińskiej 4, pochodzi z drugiej połowy XIX wieku, murowana, zbudowana w stylu neorenesansowym
kamienica, przy ul. Koszalińskiej 16 z 1902 r., secesyjna, murowana, nad witrynami sklepowymi maszkarony.
kamienica, przy ul. Koszalińskiej 22 z końca XIX wieku, neoklasycystyczna, murowana.
dom przy ul. Koszalińskiej 77 z końca XIX wieku, neoklasycystyczny, murowany, z bogatą sztukaterią, gzymsem kostkowym, pilastrami i tympanonem.
budynek mieszkalny na ul. Koszalińskiej 86, z 2. połowy XIX wieku. Zbudowany w stylu eklektycznym z oryginalną stolarką drzwiową i okienną, z gzymsem kostkowym i sztukaterią (arabeskami), pilastrami i tympanonem. Budynek wyremontowany, pokryty nowym dachem, a na dwupiętrowym strychu urządzono mieszkania
kamienica, przy ul. Białogardzkiej – eklektyczna, murowana z 2. poł. XIX wieku.
kamienica, przy ul. Szczecińskiej – murowana, zbudowana w drugiej połowie XIX wieku w stylu secesyjnym.
dwór Fryderyka Wilhelma na wyspie. Budynek murowany, eklektyczny, szachulcowy, zbudowany pod koniec XIX wieku. Po II wojnie światowej pełnił funkcję budynku biurowego, należącego do PGR Karlino
pomnik pamięci sportowców
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz